Θα ήθελα να θίξω ένα ζήτημα το οποίο με απασχολεί ολοένα και περισσότερο τον τελευταίο καιρό. Με μία λέξη, αδιαφορία. Τι σημαίνει όμως αυτή η λέξη και πως έχει γίνει ταυτόσημη έννοια με την καθημερινότητά μας;
Πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι συχνά κατηγορούν τους συνανθρώπους τους ή χρησιμοποιούν τον τίτλο του παρόντος άρθρου χωρίς να γίνονται συγκεκριμένοι, χωρίς να συνειδητοποιούν ποιο είναι το πραγματικό νόημά του. Δίχως άλλη καθυστέρηση, θέλω να πω ότι με πειράζει που στη σύγχρονη Ελλάδα, την Ελλάδα που αγαπώ αλλά η οποία συνεχώς πηγαίνει ένα βήμα πιο κάτω, ο καθένας νοιάζεται μόνο για το δικό του μικρο-συμφέρον, για τον εαυτό του, για την «πάρτη» του όπως λένε οι νεοέλληνες.
Το στοιχείο αυτό είναι τόσο έντονο που μας βομβαρδίζει καθημερινά σε όλα τα επίπεδα: στην πολιτική, στην κοινωνία, μα ακόμα και στον πολιτισμό και στις καθημερινές μας σχέσεις! Σε συζητήσεις μου με φίλους μου, πάντα υπερασπιζόμουν αυτή τη χώρα και τους έλεγα πόσο ωραία είναι και πόσο υπέροχη μπορεί να γίνει εάν προσπαθήσουμε όλοι μαζί. Όλοι μαζί, ναι, διότι κάποιοι άνθρωποι έχουν τις ίδιες σωστές ιδέες και προθέσεις με εμάς, οι οποίοι θα βρουν δύο – τρεις ομοίους τους και με τον τρόπο αυτό η μηχανή θα ξαναδουλέψει. Βλέπετε, πιστεύω ότι πάντα το καλό μπορεί να κερδίσει το επιφανειακό, το πρόσκαιρο, το «εύκολο».
Τώρα όμως διαπιστώνω ότι το επιχείρημά μου αυτό αποδυναμώνεται και ότι όλοι βολεύονται σε μία κατάσταση, άλλοι γιατί δε θέλουν να κάνουν κάτι και άλλοι διότι δεν έχουν όρεξη να τροποποιήσουν την υπάρχουσα κατάσταση. Μα, είναι λυπηρό στις μέρες μας να βλέπει κανείς ένα νέο άνθρωπο βολεμένο αλλά κυρίως αδιάφορο. Δεν το χωράει ο νους μου.
Θα μου πείτε ότι δε λέω τίποτα καινούργιο, ότι τις ίδιες σκέψεις έχουν εκφράσει στο παρελθόν και άλλοι πιο σπουδαίοι από εμένα. Όμως, το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να μοιραστώ μαζί σας έναν προβληματισμό μου και να παροτρύνω τον καθένα από εσάς που ενδιαφέρεται να συνεχίσει να ψάχνει τους δυο – τρεις ομοίους του. Δε μπορεί… Κάπου υπάρχουν.
