Πολλά θλιβερά συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας. Όλα άρχισαν με την κρίση στον χώρο της Παιδείας, η οποία δε φαίνεται να παίρνει σύντομα τέλος. Ωστόσο, δεν ξέρω εάν κάποιοι έχουν το δικαίωμα να καίνε την ελληνική σημαία και να φθάνουν με απειλητικές διαθέσεις έξω από το Κοινοβούλιο, στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Δε μπορεί άραγε κανείς να τους σταματήσει; Δεν είμαι και τόσο βέβαιος.
Παρακολουθήσαμε στην τηλεόραση την αδράνεια των αστυνομικών προς τους διαβόητους "κουκουλοφόρους". Επίσης, γίναμε μάρτυρες της επίθεσης των οργάνων της τάξης προς τους ίδιους τους φοιτητές οι οποίοι απλώς συμμετείχαν στην πορεία διαμαρτυρίας.
Κατά τη γνώμη μου, τα γεγονότα εκτός από άσχημα είναι και εξαιρετικά ύποπτα. Δεν είναι δυνατόν οι "γνωστοί-γνωστοί" (και όχι άγνωστοι) να αφήνονται συνεχώς ελεύθεροι, δεν είναι δυνατόν να μη δίνεται μια οριστική λύση στη βεβήλωση ιερών συμβόλων και δεν είναι δυνατόν να στιγματίζονται συνεχώς αθώοι άνθρωποι για ενέργειες που ουδέποτε διέπραξαν.
Περισσότερο όμως από καθετί με θλίβει η απάθεια των συμπολιτών μας σε όλες αυτές τις προβοκατόρικες ενέργειες. Δεν μου αρέσει να κινδυνολογώ αλλά έχουμε ξεχάσει ότι πρέπει να είμαστε μαχητικοί και αντιδραστικοί, ότι πρέπει να φωνάζουμε που και που όταν μας πνίγουν. Που είναι όλα αυτά σήμερα; Που είναι οι φωνές μας; Γιατί τόση απάθεια και ηττοπάθεια; Οι μόνοι που αντιστέκονται είναι οι φοιτητές, παρά τα όποια μειονεκτήματα της προσπάθειάς τους. Τουλάχιστον προσπαθούν. Όλοι οι άλλοι είμαστε στο "δε βαριέσαι"...
Παρακολουθήσαμε στην τηλεόραση την αδράνεια των αστυνομικών προς τους διαβόητους "κουκουλοφόρους". Επίσης, γίναμε μάρτυρες της επίθεσης των οργάνων της τάξης προς τους ίδιους τους φοιτητές οι οποίοι απλώς συμμετείχαν στην πορεία διαμαρτυρίας.
Κατά τη γνώμη μου, τα γεγονότα εκτός από άσχημα είναι και εξαιρετικά ύποπτα. Δεν είναι δυνατόν οι "γνωστοί-γνωστοί" (και όχι άγνωστοι) να αφήνονται συνεχώς ελεύθεροι, δεν είναι δυνατόν να μη δίνεται μια οριστική λύση στη βεβήλωση ιερών συμβόλων και δεν είναι δυνατόν να στιγματίζονται συνεχώς αθώοι άνθρωποι για ενέργειες που ουδέποτε διέπραξαν.
Περισσότερο όμως από καθετί με θλίβει η απάθεια των συμπολιτών μας σε όλες αυτές τις προβοκατόρικες ενέργειες. Δεν μου αρέσει να κινδυνολογώ αλλά έχουμε ξεχάσει ότι πρέπει να είμαστε μαχητικοί και αντιδραστικοί, ότι πρέπει να φωνάζουμε που και που όταν μας πνίγουν. Που είναι όλα αυτά σήμερα; Που είναι οι φωνές μας; Γιατί τόση απάθεια και ηττοπάθεια; Οι μόνοι που αντιστέκονται είναι οι φοιτητές, παρά τα όποια μειονεκτήματα της προσπάθειάς τους. Τουλάχιστον προσπαθούν. Όλοι οι άλλοι είμαστε στο "δε βαριέσαι"...
