Αγιά Σοφιά

Καλημέρα σε όλους και καλό μήνα! Σήμερα θα ήθελα να μην ασχοληθώ με κάποιο από τα ζητήματα της επικαιρότητας, αλλά με κάτι τελείως διαφορετικό. Πρόκειται για την προσπάθεια απελευθέρωσης της Αγιάς Σοφιάς, η οποία γίνεται με επικεφαλής τον κύριο Κρις Σπύρου. Ο τελευταίος έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στα πολιτικά δρώμενα των Ηνωμένων Πολιτειών για πολλά χρόνια, ενώ είναι παράλληλα Πρόεδρος της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης.

Επιθυμώντας να είμαι ξεκάθαρος από την αρχή, σκοπός μου δεν είναι να κάνω λόγο για "αλύτρωτες πατρίδες" και εθνικιστικά ζητήματα. Ωστόσο, θεωρώ ότι η Μεγάλη Εκκλησία μπορεί να επαναλειτουργήσει ως χριστιανικός ναός με βάση τον σεβασμό των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Το Τουρκικό Κράτος οφείλει αφενός να σέβεται τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων που κατοικούν στο έδαφός του και αφετέρου να κατανοήσει ότι η Ελλάδα, όλοι εμείς έχουμε το σθένος να διεκδικήσουμε κάτι, ότι δεν κοιμόμαστε, ότι είμαστε ενεργοί.

Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι η προσπάθεια του κυρίου Σπύρου θα στεφθεί σίγουρα με επιτυχία. Όμως, στο άκουσμά της κάτι με συνεπήρε. Θέλετε από τη μία το δέος που νιώθω κάθε φορά που μπαίνω στην Αγιά Σοφιά ως επισκέπτης ή από την άλλη το γεγονός ότι βλέπω κάποιον άνθρωπο να διεκδικεί κάτι για τη χώρα του, χωρίς ανταλλάγματα; Όποιος κι αν είναι ο λόγος, πιστεύω ότι κάθε έλληνας πολίτης πρέπει τουλάχιστον να ενημερωθεί για αυτήν και αφού σχηματίσει άποψη είναι στη διακριτική του ευχέρεια η στήριξη ή η απόρριψή της.

Για περισσότερες πληροφορίες, παρατίθεται παραπλεύρως η διαδικτυακή διεύθυνση του κινήματος "Free Agia Sophia Council of Europe".

Αδιαφορία

Θα ήθελα να θίξω ένα ζήτημα το οποίο με απασχολεί ολοένα και περισσότερο τον τελευταίο καιρό. Με μία λέξη, αδιαφορία. Τι σημαίνει όμως αυτή η λέξη και πως έχει γίνει ταυτόσημη έννοια με την καθημερινότητά μας;

Πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι συχνά κατηγορούν τους συνανθρώπους τους ή χρησιμοποιούν τον τίτλο του παρόντος άρθρου χωρίς να γίνονται συγκεκριμένοι, χωρίς να συνειδητοποιούν ποιο είναι το πραγματικό νόημά του. Δίχως άλλη καθυστέρηση, θέλω να πω ότι με πειράζει που στη σύγχρονη Ελλάδα, την Ελλάδα που αγαπώ αλλά η οποία συνεχώς πηγαίνει ένα βήμα πιο κάτω, ο καθένας νοιάζεται μόνο για το δικό του μικρο-συμφέρον, για τον εαυτό του, για την «πάρτη» του όπως λένε οι νεοέλληνες.

Το στοιχείο αυτό είναι τόσο έντονο που μας βομβαρδίζει καθημερινά σε όλα τα επίπεδα: στην πολιτική, στην κοινωνία, μα ακόμα και στον πολιτισμό και στις καθημερινές μας σχέσεις! Σε συζητήσεις μου με φίλους μου, πάντα υπερασπιζόμουν αυτή τη χώρα και τους έλεγα πόσο ωραία είναι και πόσο υπέροχη μπορεί να γίνει εάν προσπαθήσουμε όλοι μαζί. Όλοι μαζί, ναι, διότι κάποιοι άνθρωποι έχουν τις ίδιες σωστές ιδέες και προθέσεις με εμάς, οι οποίοι θα βρουν δύο – τρεις ομοίους τους και με τον τρόπο αυτό η μηχανή θα ξαναδουλέψει. Βλέπετε, πιστεύω ότι πάντα το καλό μπορεί να κερδίσει το επιφανειακό, το πρόσκαιρο, το «εύκολο».

Τώρα όμως διαπιστώνω ότι το επιχείρημά μου αυτό αποδυναμώνεται και ότι όλοι βολεύονται σε μία κατάσταση, άλλοι γιατί δε θέλουν να κάνουν κάτι και άλλοι διότι δεν έχουν όρεξη να τροποποιήσουν την υπάρχουσα κατάσταση. Μα, είναι λυπηρό στις μέρες μας να βλέπει κανείς ένα νέο άνθρωπο βολεμένο αλλά κυρίως αδιάφορο. Δεν το χωράει ο νους μου.

Θα μου πείτε ότι δε λέω τίποτα καινούργιο, ότι τις ίδιες σκέψεις έχουν εκφράσει στο παρελθόν και άλλοι πιο σπουδαίοι από εμένα. Όμως, το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να μοιραστώ μαζί σας έναν προβληματισμό μου και να παροτρύνω τον καθένα από εσάς που ενδιαφέρεται να συνεχίσει να ψάχνει τους δυο – τρεις ομοίους του. Δε μπορεί… Κάπου υπάρχουν.

Άνθρωπος απαίδευτος ξύλο απελέκητο

Μετά το εορταστικό κλίμα των τελευταίων ημερών, όλοι ξαναβρίσκουμε πια τους ρυθμούς μας και συνεχίζουμε ανανεωμένοι και ξεκούραστοι. Θα επανέλθω με ένα θέμα το οποίο δεν πρόλαβα να σχολιάσω εγκαίρως, λόγω φόρτου εργασίας. Ίσως όμως να είναι καλύτερα έτσι διότι τώρα έχω μια περισσότερο ψύχραιμη ματιά επί του συγκεκριμένου ζητήματος.

Μιλώ εκ νέου για τους "γνωστούς-γνωστούς" οι οποίοι δρουν και στον αθλητισμό. Πραγματικά διερωτώμαι ποιος υγιής φίλαθλος δεν καταδίκασε τα γεγονότα της Παιανίας. Οι ευθύνες σίγουρα πολλές και το μόνο εύκολο είναι να κατηγορήσουμε κάποιον ή κάποιους προσπαθώντας να κουκουλώσουμε την κατάσταση. Όμως, πρέπει να δούμε εάν οι άνθρωποι αυτοί έχουν κατανοήσει την έννοια του αθλητισμού ή τη χαρά ενός απλού πειράγματος ή αστείου μεταξύ ενός οπαδού του Παναθηναϊκού και ενός φιλάθλου του Ολυμπιακού. Επίσης, είναι σημαντικό να σκεφτεί ο καθένας μας ποια θα είναι η στάση που θα κρατήσει απέναντι σε ένα γεγονός τέτοιας σπουδαιότητας.

Ασφαλώς, οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν παιδεία και δεν εννοώ τους καλούς τρόπους, αλλά δεν αντιλαμβάνονται την ουσία της φράσης "νους υγιής εν σώματι υγιεί" πολύ απλά διότι ο νους τους δεν είναι καθόλου υγιής και φροντίζουν να καταστρέφουν και το σώμα τους. Όταν έχουμε νεκρούς στον αθλητισμό δε μπορούμε να προσποιούμαστε ότι δε συμβαίνει τίποτα, να μιλάμε για ομάδες, να πηγαίνουμε γήπεδο και να ενδιαφερόμαστε μόνο για τις μεταγραφές των ομάδων.

Θα ήταν καλό να έχουμε υπόψη μας ότι από καθαρή τύχη δεν είχαμε θρηνήσει θύματα στο παρελθόν. Ωστόσο, το μοιραίο θα συνέβαινε και αυτό ήταν θέμα χρόνου. Άραγε δεν ήξερε κανείς τι συνέβαινε; Γιατί δεν ελήφθησαν μέτρα νωρίτερα ώστε να αποτραπούν οι αρνητικές εξελίξεις;
Τα ανωτέρω ερωτήματα είναι σαφώς ρητορικά. Το ζητούμενο είναι εάν αυτή τη φορά τουλάχιστον θα ευαισθητοποιηθεί και θα αναλάβει δράση ολόκληρη η κοινωνία καθένας από το δικό του μετερίζι. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι όλοι μας έχουμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί. Για να μη θρηνήσουμε και άλλους νεκρούς μελλοντικά.

Καλό Πάσχα

Σήμερα, το μόνο πράγμα που θα ήθελα να πω είναι Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους! Τα υπόλοιπα μετά το αρνάκι.

Άδεια από τη σημαία!

Πολλά θλιβερά συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας. Όλα άρχισαν με την κρίση στον χώρο της Παιδείας, η οποία δε φαίνεται να παίρνει σύντομα τέλος. Ωστόσο, δεν ξέρω εάν κάποιοι έχουν το δικαίωμα να καίνε την ελληνική σημαία και να φθάνουν με απειλητικές διαθέσεις έξω από το Κοινοβούλιο, στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Δε μπορεί άραγε κανείς να τους σταματήσει; Δεν είμαι και τόσο βέβαιος.

Παρακολουθήσαμε στην τηλεόραση την αδράνεια των αστυνομικών προς τους διαβόητους "κουκουλοφόρους". Επίσης, γίναμε μάρτυρες της επίθεσης των οργάνων της τάξης προς τους ίδιους τους φοιτητές οι οποίοι απλώς συμμετείχαν στην πορεία διαμαρτυρίας.

Κατά τη γνώμη μου, τα γεγονότα εκτός από άσχημα είναι και εξαιρετικά ύποπτα. Δεν είναι δυνατόν οι "γνωστοί-γνωστοί" (και όχι άγνωστοι) να αφήνονται συνεχώς ελεύθεροι, δεν είναι δυνατόν να μη δίνεται μια οριστική λύση στη βεβήλωση ιερών συμβόλων και δεν είναι δυνατόν να στιγματίζονται συνεχώς αθώοι άνθρωποι για ενέργειες που ουδέποτε διέπραξαν.

Περισσότερο όμως από καθετί με θλίβει η απάθεια των συμπολιτών μας σε όλες αυτές τις προβοκατόρικες ενέργειες. Δεν μου αρέσει να κινδυνολογώ αλλά έχουμε ξεχάσει ότι πρέπει να είμαστε μαχητικοί και αντιδραστικοί, ότι πρέπει να φωνάζουμε που και που όταν μας πνίγουν. Που είναι όλα αυτά σήμερα; Που είναι οι φωνές μας; Γιατί τόση απάθεια και ηττοπάθεια; Οι μόνοι που αντιστέκονται είναι οι φοιτητές, παρά τα όποια μειονεκτήματα της προσπάθειάς τους. Τουλάχιστον προσπαθούν. Όλοι οι άλλοι είμαστε στο "δε βαριέσαι"...

Ξύλο και πάλι ξύλο!

Παρακολουθήσαμε σήμερα την εξέλιξη των γενικών συνελεύσεων σε αρκετά Πανεπιστήμια της χώρας μας. Όπως είδαμε, κυριάρχησε το... ξύλο. Διερωτώμαι με ποιον τρόπο θα βρεθεί μια διέξοδος στο ακανθώδες ζήτημα της Παιδείας, όταν δε μπορούν να ληφθούν αποφάσεις από κοινού. Επί του θέματος θα επανέλθω τις προσεχείς ημέρες.

Μέχρι που φτάνουν τα δικαιώματα των φοιτητών;

Επειδή πολύς λόγος γίνεται για τα δικαιώματα των φοιτητών τις τελευταίες ημέρες, θα ήθελα να προσθέσω κάποιες σκέψεις σχετικά με το εν λόγω ζήτημα. Κατά την άποψή μου, δε μπορούμε να πούμε εάν κάποιος έχει δίκιο ή άδικο, αφενός επειδή σε αυτή την περίπτωση θα χωριστούμε σε στρατόπεδα και η συζήτηση δεν θα οδηγήσει πουθενά, αφετέρου διότι όταν η Παιδεία νοσεί είμαστε όλοι υπεύθυνοι.
Η κοινή γνώμη έχει κατανοήσει ότι διακυβεύονται πολλά συμφέροντα και από τις δύο πλευρές. Από τη μία μεριά, αρκετοί φοιτητές υποκινούνται από τις παρατάξεις οι οποίες με τη σειρά τους κατευθύνονται από τα πολιτικά κόμματα. Όμως, με αυτές τις πρακτικές καταστρέφουν τα θεμέλια του φοιτητικού κινήματος, ενώ στις μέρες μας ακόμα και σε αυτή την ιστορική κίνηση έχουν επικρατήσει τα φοιτητικά συμφέροντα. Από την άλλη πλευρά, κάποιοι καθηγητές δεν επιθυμούν καμία αλλαγή, όποια και αν είναι αυτή.
Ωστόσο, είναι άδικο να ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχουν και οι ήρεμες φωνές που επιδιώκουν σοβαρές αλλαγές στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Όμως, μέσα στον κυκεώνα των διαδηλώσεων και της ταλαιπωρίας που υφίστανται όλοι, "χάνονται" και οι απόψεις των φοιτητών που έχουν συγκεκριμένες προτάσεις και επιθυμούν να παλέψουν για τα δικαιώματά τους και όχι για την καλοπέρασή τους, αλλά και οι εκπεφρασμένες ιδέες ορισμένων καθηγητών για πραγματική βελτίωση των ΑΕΙ.
Με άλλα λόγια, στις δύσκολες στιγμές πρέπει να φαίνονται αυτοί που έχουν διάθεση για δουλειά σοβαρή και όχι όσοι αντιπροσωπεύουν τη νοοτροπία του "βολέματος".

Περί Ιδιωτικών ΑΕΙ (Συνέχεια)

Συμφωνώ και εγώ με τη σειρά μου στο ότι οι σπουδές σε κάποιες εξ αυτών των σχολών είναι πολύ καλού επιπέδου. Ωστόσο, εγώ μίλησα για την ανάγκη προστασίας και ενδυνάμωσης της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης και σε καμία περίπτωση δεν είμαι εναντίoν των ιδιωτικών ΑΕΙ, εάν τα αντίστοιχα κρατικά είναι πραγματικά ισχυρά. Μόνο τότε όμως...
Μια τέτοια προσπάθεια απαιτεί δουλειά και προγραμματισμό.

Ιδιωτικά ΑΕΙ

Θα ήθελα να θίξω το ζήτημα των ιδιωτικών ΑΕΙ, επειδή ο Παναγής αναφέρθηκε σε αυτό. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά επίκαιρο θέμα το οποίο έχει προκαλέσει εντάσεις και έχει διχάσει την ελληνική κοινωνία.

Συμφωνώ με την άποψη του φίλου μου, ότι δηλαδή υπάρχουν πολλοί «βολεμένοι» στα ελληνικά πανεπιστήμια. Ωστόσο, πρέπει να εξετάσουμε ποια είναι η λύση που εξυπηρετεί μακροπρόθεσμα τις ανάγκες του ελληνικού λαού και δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα πάντα με κοντόφθαλμη λογική. Κατά τη γνώμη μου, τα ιδιωτικά ΑΕΙ θα μπορέσουν να αποδειχτούν χρήσιμα στο πλαίσιο της γενικότερης αναβάθμισης της Παιδείας, υπό την προϋπόθεση ότι τα κρατικά πανεπιστήμια θα λειτουργούν υποδειγματικά και δεν θα υπολειτουργούν. Με άλλα λόγια, θεωρώ ότι πρώτα πρέπει να γίνουν αλλαγές και να βελτιωθούν τα κρατικά ΑΕΙ και ύστερα να δοθεί η άδεια λειτουργίας στα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Σε αυτή την περίπτωση, θεωρώ ότι ελάχιστοι θα ήταν εκείνοι οι οποίοι θα προτιμούσαν να σπουδάσουν σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο και η πλειονότητα των σπουδαστών θα προτιμούσε τα ισχυρά κρατικά ΑΕΙ. Για του λόγου το αληθές, αρκεί να ρίξει κάποιος μια ματιά στα παραδείγματα των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών όπως η Γαλλία και η Γερμανία, όπου η δημόσια ανώτατη εκπαίδευση έχει τόσο γερές βάσεις που πολλοί λίγοι καταφεύγουν σε αντίστοιχους ιδιωτικούς φορείς. Αρκεί λοιπόν να βρούμε τον κατάλληλο τρόπο αξιοποίησης του υπάρχοντος υλικού και να χαράξουμε μία ενιαία στρατηγική για την Παιδεία. Άλλωστε, όταν υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος. Δε συμφωνείτε;

Καλωσόρισμα

Θα ήθελα να καλωσορίσω όλους τους επισκέπτες σε αυτό το ιστολόγιο. Πρόκειται για έναν χώρο έκφρασης σκέψεων ή ιδεών καθώς και για ένα μέσο ανταλλαγής απόψεων. Εύχομαι τα μικρά άρθρα των «Απόψεων» να είναι πάντα ενδιαφέροντα. Καλή αρχή!